Masal Olsaydım Şiiri - Tahir Azman

Ben bir masal olsaydım, eski yaşanmışlıklar ülkesinde
Öyküdeki ses gibi...
Gölgem ışık patlaması
Melodi dillim,
Pınar olurdu gözüm, ağlamayı bilmezdi, hep gülen bir yüzüm, definelerse sözüm,
incitmezdi ruha dokunuşum.
Uçmak en kolay olurdu...

Elbisem beyaz, gök yüzüm turkuaz, toprağım yeşilin en coşkunu.
Bindiğim atım; bulutun yeryüzüne benim için ineni
Çiçeklerim, kelebeklerle sevişeni...
Ceylanlarım, avcısız, endişesiz ve en güzellerini takmış tenine beneklerin
Sevgi; yedi dizi gerdanlık, en güzelinden bir renk
Bastığım yer al gelincikli, desen içinde desen
Parmaklarımdan uçurduğum uğur böcekleri...

Dans eder kuşlarım, başımın üstünde
Şiir yarışması var, mor dağların eteğinde
Kumru seslerinin eşliğinde
Bütün halk davetli oturmuşlar iç içe
Alkışlar duyulur ormanın en derininde
Cüceler kulak kesilmiş dinler sessizce
Anlatacaklar, gelince hep bir ağızdan prense, prensese...

Yağmur gelir, Arap kızı aynı pencerede,
Rüzgar koşar, yer ıslanır, cümbüş var, aşk damlar, etraf aşk kokar;
Benim kaf dağına gitmemden korkmayın daha çok zamanım var...

Her taraf aşk olmuş, aşk kokar
Koklayın siz de, koklayabildiğiniz kadar