Masal Şiiri - Mesut Tütüncüler

gün doğumunun ardında bir kardeş doğmuş.
göbek bağını rüzgâr kesip almış, semaya savurmuş.

kardeş serpilmiş, büyümüş, bir gün anka kuşu gelmiş.
sormuş kardeş:
"gün doğumunda rüzgârın yolu nereye düşer?"
anka kuşu semaya bakar:
"güneşin ilk deminde, bulutların üzerinde, mavinin hemen altında, semaya dönük yaşar."

der kardeş:
"sen hiç oraya gittin mi?"
anka kuşu şöyle kanat açar, birini ona uzatır, ve der ki:
"gel seni götüreyim rüzgârın semaya öptüğü yere. Güneşte demlen, bulutların üzerinde yüz, mavinin altında rüzgarla birlikte sema et."

Bindi kardeş.
Az gittiler, uz gittiler, dere tepe düz gittiler, kaf dağını şöyle bir seyrettiler. Bir de ne görsünler;
Ceylanlar semada sekmekte, rengarenk kır çiçekleri zirveden kopup gelen suyu içmekte.
Bir orman görünen ömründe göremezsin.
Ebemkuşağı yağar üzerine, uzansan değemezsin.

Yükseldikçe yükseldiler. Yüzünü vuran bir meltemdi.
Kalbi, kalbi çırpınır durur, uçtu ha uçacaktı.

anka kuşu:
"ben daha ileriye gidemem, orası bana yasaklı, kardeşliğim baki lakin; burası yolculuğun sonu."
kardeş dedi:
"yolu nasıl bilirim ben şimdi."
dedi anka kuşu:
"kalbini bak, orada taşıdığın bir parça et değil."

kardeş baktı, kendini yokladı, gördüğü ben ben değil.
Bir sıtmadır kapladı bedenini.
Can kuş misali uçtu uçtu rüzgârını buldu. Aldı onu, O artık giydiği bu bedende değil.