Masal Şiiri - Hatice Topcu

Çocuktum,
Bilmezdim toprağın yağmuru beklerkenki hüznünü,
Ayın denize sarkışını şımarıklığından sanırdım,
Ve toprağın yağmuru bekleyişini susuzluğundan…
Vuslatın enfes kokusunu duymasaydım topraktaki,
Bilmeyecektim nasıl olurmuş derinlik,
Derinine işlemek nasıl olurmuş hasretin…
Derinlik dedim sonra,
Aşkın hasrete hakkını vermesi,
Vuslatın kokusunu yayması ele güne karşı…
Aşkın, bakışların en derinine denk düştüğünü sandım sonra,
Yağmurun derine işleyişi,
görme arzusundandı gözlerin ötesindekini…
çocuktum,
yanıldım yine…
Sonra bir gün,
Görülmeyenle sezilmeyenin bağlacı gösterildi bana,
O bağlaç neden solduruyordu aşkının imlasına değer verenleri
Ne güzel cümlelerdi o bağlaçla bağlananlar,
Ne kadar derindi üstelik,
Belki yağmurun derine işleyişinden bile derin…
Çocuktum
Yakardım;
Derinliğin vücut bulmuş halini göster bana Ya Rabbi,
Köhnemiş oyunları kenarda dursun çocukluğumun,
Misketler topraktaki bağlacı göremeyenlerin olsun,
Var ettiğinle yetinmeyenleri göster bana
Varlığına bağlaç arayanları göster…
Çocuktum,
Duyuldu yakarışım…
Görmeyenle görülmeyenin bağlandığı bağlacı gördüm…
Beş duyuya meydan okuyan üç zamanı hiçe sayanı gördüm.
Değil vuslatın kokusuna gölgesine bile talip olmayacak kadar vakur
Gözlerin ötesindekini zamanların ötesinden görecek kadar derin olanları gördüm
Çocuktum,
Yakardım,gördüm ve anladım
Bu çetrefilli bağlanmak aşk değil
Hesabını vermekmiş derinliğin….