Masal Şiiri - Sadee Samarata

bir masaldı yaşadıklarımız ufacıkken...
ufacık sıralarda
bedenimizden büyük sevda taşırdık; her güne birlikte başladığımız,
O kusursuz varlığa.

nefes alıp, yemek yemezdi; olur muydu ki?

simsiyah tahtanın önüne geçer bir perde çekerdi şimdimize...
şimdi perde bizde...

istediğimiz yöne, istediğimiz renkte çekeriz perdemizi.
dileriz siyah olur, dileriz pembe....

saçını okşadığımız yoksun çocuk yıllar sonra
bizim gibi okşarsa saçlarını bir bebenin,
içimizde kıvılcımlar ateşlenir aniden.

ve yıllar sonra bir telefon sesiyle doğruluruz
hasta bedenimizden
ses tanıdıktır yabancılığı kadar.
öğretmenim der tanıdık yabancı ses,
ve sizin sayenizdeyle kapanır telefon.

bizim sayemizde olabilmesi için iyinin;
şimdi olmalıyız saçını okşayıp, doğruyu öğreten.

19 Ekim 1997