Martı Şiiri - Dilara Aks

Kapanmayan bir yara olmaktan çıktın
Sözlerin,gözlerin ilgilendirmiyor.
Açmasını dilediğim solmuş bir yaprak gibiydin
Şimdi yalnızca savrulu yaprakların duruyor.

Yara olmaktan çıktın;
Özlenmiyor,beklenmiyor,sevilmiyorsun.
Durdun;
Deli çocuk değilsin artık
Şimdi büyüyüp yeşeriyorsun,
Ben açıyorum sen soluyorsun
Ben yanıyorum;
Sen görmüyorsun.
O kadar basit yaşıyorsun ki söylüyorum susmaktan beter ediyorsun
Damarlarımdaki kanım yaşatıyor beni
Seni sevmek istemeyeşimi gözlerimden anlıyorsun
Anlıyorsun sana niçin vurulduğumu,
Anlıyor fakat susuyorsun.

Yaram değil; çıkarmaya,
Kalbimden çok uzaklara atmaya çalıştığım bir yüksün artık!
Kaldıramam bu yükü seninle
Ya ölmeliyim ya da öldürmeli,
Ya susmalıyım senin gibi,
Ya da gözlerimdeki nefretimle yenmeliyim seni.

Yaram acıtmıyor
Suskun martılar uçuyor benden çok uzaklara
Meğer sana beslediğim,
Soldurmamaya ant içtiğim sevgim de gidivermiş onlarla
Şimdi hiçbir şeyim değilsin

Ne kalbimde,
Ne gözlerimde,
Ne beynimde
Ne de düşümdesin
Sana baktığım anda gözlerimle öldürdüğüm bir zavallısın sadece
Ben öldürmeye çalışıyor,
Sen ölmüyorsun
Sustuğun zamanda beynini kemiriyorsun
Ben gitmekteyim,
Sen hala kal diyorsun!

Gidiyorum,martılar bile şarkı söylemiyor
O kadar ucuz yaşıyormuşsun ki
Henüz kendin bile bilmiyorsun
Bildiğim tek bir şey var;
Yaralarımı sardım,uçurdum
İçimdeki sevgini,martılar götürdü
Söyleyecek bir şey yok sensiz bir dünyada.

Kaderine yenik mi düşecek bu yürek,
Yoksa kaybolan yıllar geri mi gelecek,bilmiyorum
Ona yürüyorum,
Ona gidiyorum...