Mars Oldum Şiiri - Yakup Icik

sararmaya yüz tutmuş zamanların kollarında,
sen soluyor ve ölüyorsun içimdeki baharlarda.
beklerken seni umutla,
gelmeyişin, gri renklerle çöktü içime.
aşkınla varlığın bendeyken, sırtım yere gelmez derken,
malup oldum yokluğuna ve terkediyorsun artık içimi.
seni koparmak en amansız acılar verse de, dalımdan,
metanet, sığındığım tek tesellim, unutabilmek zor olsa da.
vardığım yer yokluğun, içinde sensiz bir hiçlikle baş-başayım.
demir aldım bir kere, dönüş yok aşkın limanından geriye
biliyorum sensiz fırtınaların olacağını kalbimde,
ve gözlerimden sağanak yağmurların sel sel olacağını.
ıssızlığın sessizliğinden sükuta sığındım, hiç bir şeyi düşünmeksizin
en sonunda, peşinden koştuğum aşkımın vefasızlığına mars oldum...