Maria'nın Gölgesi Şiiri - Dursun Özden 3

maria’nın gölgesi

kor ışığın gölgesi, önümde ya da ardımda; ‘ben giderim
o gider, önümde ve ardımda, tin tin eder’ o ne diyordum

gölgem sinsi bir dedektif olup, beni izliyor; uzun gölgem
beni gölgeliyordu ve ona sordum: ‘sen kimin gölgesisin?’

yanıt gölgesizdi, kendi gölgemin izinde-kör ışıkta mordum
burdurlu meryem-pardon-akça maria gölgesinden korkan
acemi teşkilatçı, güdük bülen’in, ağma gözündeki kordum

o çok bilinmeyen denklemli satrançta cüce piyondu ve her
hamle-korkak gözleri mordu, ona elli yılın hesabını sordum

ve şu, kirli-kanlı el yordamıyla, yitik arka bölgesini, olmayan
gölgesini gıdıklıyordu, sicili uyuzdu ve onu suçüstü gördüm

yitik zaman ışığı gölgesinde; dibi derin, uzanıp şiire yattığım
ulu ceviz ağacı uykuda kim dost-kim düşman? bilmiyordum

ah ki, ah!.. asıl olan ve nesnel gerçek, o beyin takımı nerede?
göbek bağı dışarıda; biz hala zahir ile-gölge ile dans ediyoruz
önümdeki-ardımdaki tin tin takipçi, o sinsi gölgeyi biliyordum

ve huysuz-soysuz, uğursuz-vicdansız gölge sendin, uyandım
artık, maria’nın çığlığı candı-şinanayı ve o düşü hayra yordum

zaman geçti-savaş bitti, zalimler geldikleri gibi gitti, gölgem-ben hala yaşıyorum
‘kuşları vurmayın-çocuklar barış ve sevgiyle yaşamı yaşasınlar’ diye savaşıyorum
maria’nın kızı; gölge adamın silahına kırmızı karanfil taktı ve ben, gölgemle varım

dursun özden