Marakeş Şiiri - Ahmet Hakan Yılmaztürk

çeşit çeşit palmiyenin gövdesinde gözlerin kurumuş
cansız yaprakların fıskiyesinde güneşler tutuşmuş

sarhoş etmeye görsün kokusu yanarken amber amber
suratıma tokat gibi yapışmış bir şiir, sanki makber

damlalar birikmiş göz pınarımda, akabilselerdi
şunca kuraklığın bağrındaki çölü doyurabilselerdi

kerpiç yorgunluğu çökmüş şehire, tutunmaya çalışıyor
arap atının gösterişsiz kıvrımları gölgelerle oynaşıyor

yelesinden kuyruğuna yakalamış aşkı sahra rüzgarları
Marakeş’in uygarlıktan da eski, ağlar göz göz duvarları

tekdüze Berberi dümteklerinde oynaşır esmer kadınlar
belinden kırılarak dökülür, semayı ağılayan zılgıtlar

vezirin sarayı almış adını gözdesinden, güzelliği yakar
sedir ağacından süslemelerde Bahia’nın gerdanı kokar

zeytin dallarıyla çevrili binalar hep toprak pembesi
şaşırtan yeşilin ortasında açılmış güllerin şen bahçesi

Majorelle mavisi bir ev ki ressamın, kaktüsler arasında
Fransız düşü değmiş, masalsı sığınak, Afrika kıtasında

narin parmaklara çiçek çiçek kınadan dallar dolanmış
Souk’ların dar sokakları baharat aromasına bulanmış

ışığı sunarken sana, ne kadar cömert davranmış güneş
aşkına esir edersin, sürmeli siyah gözlerinle Marakeş

Haziran 2005