Mansur Ney Şiiri - Muhammed Yusuf Yaşar

Bak şu dik görünen eğik duruşuma,
İçim bom boş;
adeta bütün muradı terk edercesine;
Üflendikçe boşluğumu ağlar,
Delik delik olan benliğim.

Boynuma bir parazvâne takılmış gibi,
Gümüşten dert işlemeli;
Boğum boğum oyulduktan sonra,
Umudu gayrı neylemeli?

Ey azîzân şimdi başlar sukût-u âlî;
Artık âzâd edilmese de ne olur;
Bu delinin hâli?

Aslını dinlemek varken vâveylâya ne hâcet,
Öp artık neyini, eğik durmaktadır gayret!

Şişsin yanaklar,
Dökülsün dudaklar,
Bir titrek sızıntıdır bu;
Ne etsin elden, ayaktan, vardan, yoktan kesilen bu bakışlar.

Serseri neyzenin aşkıyla sarılışını bekle,
Pir olur ol dem eğik duruşun;
Sarhoş neyzen eliyle.

Günah kuladır sadece, zannetme ki Hakk’a vardır günah;
Yezdan dileyince gülistan olur bu incecik âh.

Ay dökülsün, güneş sürünsün,
Senin eğik duruşuna;
Seni eğik bilen rukûa layık olandır;
Sen daim ol dimdik yok oluşuna.

Nasr’ını bilemezsin tanımadıysan Mansûr’u,
Sen dik eğildin, hani nerededir bunun kusuru.
Arama, sorma, biçme ve dikme;
Sen söküldükçe hani nerdedir bu dağların kubûru.

Semadaki duyguları incitme,
Sakın ha,
Eğilmek sana düstûr iken;
Bu enkazın altında dim dik dikilme.

Karaysa asalet; kötü olan nedir?
Asaletin karardıysa;
Senin fermanın kimdedir?

Bırak ya bırak,
İster kopsun, ister koksun;
Seni yakmadan almayacaksa bu diyardan;
Söndürecek sular korksun…