Manolyalar çiçek dökerken

mevsim sonbahar
zembereği kopmuş gergef bir zaman şimdi

her dem yağmalanırım
beyaz bir sancı karışır
bir isyan yürür damarlarıma
gölgen belirir puslu aynalarda

derin sukutlara çağrılırım
uzun bir yolculuğun son seferine
geceye kanat vurur güvercinler…
dipsiz ve tarifsiz hüzün oturur yüreğime
gamdan bir derya olur dokunduğum
bana dokunan her ne varsa…

üzerime kasvetli akşam gibi iner senin yokluğun
titrek dudaklardan dökülür son şarkı
kaldırımları yalayan rüzgar gibi
dokunurum uçuşan saçlarının hayaline
kaç sitem gönderirim yağmur mevsimine

namutenahi duyguların son sokağında
viran bir yalnızlık şimdi bastığın her yer
bir uzak şehrin metruk bir istasyonunda
sımsıcak özlemin çığlığıdır yağan...

son treni kaçırmış yolcu gibiyim
yağmurun sesine vermişim kendimi
ateşe düşüp kavrulan pervaneyim

yanıp yakılırım
yanıp kavrulurum
senin aşk dergahında
seninle döner
seninle yok olurum

manolyalar çiçek dökerken
yağmur da senin gibi akıp gider
göçüp gittiğinden beri batıp gider güneş
savrulup sağa sola uçuşur her şey

redfer