Mana, Akıl-dışı Düğümlerini Çözüyor Doğr ...

alıyor söylemin gücünü. başlangıçta görünenin
karşıtı olmaksızın dağılıyor.
geçip gidişinde manasızlığı
sevdiren bulutlar, gülücüklerin yaladığı nesneler,
esnemeler, iç geçirmeler… olumluluğu içsel acının.
göğe akıyor gözleri denizin. kazara ürkütülmüş
çocuklarız, pelteyiz, dilsiziz, fazlayız. tekdüze
ezgisiyiz rüzgârın. sızlıyor ittirdikçe. içe işleyişinde
iç ezen bir taraf var tenhalığının. dönüp geliyor
gözden yittiği noktadan. eriyor ben dediğim.
doğa, yaşlı bilge,
savuruyor yalanlarını, üstüme
salıyor vahşi hayvanlarını. pusup kalıyorum.
esrik, kurgusuz ve kanatsız