Mamoste Şiiri - Barış Kul

İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE

Kasırgalar hortum oldu içimizde
Yaprak olup savrulduk ağaç diplerine…

Sarmaşıklardan içimize sinmeyen bir hiç olduk
Her Ananın leblerine

Sübyan bir çocuktuk hayatın her anın da
Aşklara uzak bir mevsim devşirdik, acılarımıza

İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE

Büyük adımlar, koştuk ve koştuk
Soluğumuz Filistin koktu, baldırımıza kan dolana kadar koştuk
Gök kuşağı yağmura gebe, sahi güneş nereden doğuyor

Kulakları sağır eden Kudüs sokakları, gözleri kör eden ölüm senaryoları
Her Ananın ağzında, beddua feryatları.

İnsanlık kör, insanlık hüsran gezer şimdi

İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE

Yanmıştı her Ana’nın Sema’ya açılan avuçları
Düşerse umut, sol’um düşecekti.

Filistin kör kütük, kurşun yabancı değil bu adreslere
Yanacaktı her ananın yüreği, kundakta büyüttüğümüz emek, gül yaprakları ve Barış

Sukut çığlık kokar, feryadı yapıştırıp sevginin dudaklarına
Güneşi yeniden barıştırmaktı, gölgenin sıcaklığında

İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE

Göç etti büyüttüğümüz güvercinler. Her yavrunun ağzında zeytin dalı
Ve kurumuş kökünden insanlık.

Van’dan çıktık çok zaman ama İstanbul uzaktı içimize. Siyahı bir cinayet örtüsü gibi verdi bize karanlıklar. Faili meçhul değildi artık zanlının. Filistin, kursağından vuruluyordu. Bebeler toprakla seviyordu her ananın göğsünü.

İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE

Dünya talan yerimi…! Kundak kefen kokuyor. İsrail soluk kesiyor. Sevgiyi veremedik çocuğun rüyalarına. Hayallerine balon iliştirip, asmadık özgürlük anıtına. Çocuğu yaşatamadık, hayatı tutmaya. Zamanı kuramadık, sevgiyi paylaşmaya. Oysa biz çok Adamlardık…!
KOŞTUK KOŞTUK DÜŞTÜK
İNSANLIK ÖLMÜŞ MAMOSTE…Barış Kul 12.12.2017