Malazgirt Şiiri - Necati Yazgan

Ey, Malazgirt! Yine ufkunda dolaştım, durdum,
Benim Alparslan’a âşık yaratılmış rûhum.
Taşırım kalbini ön saftaki mü’mîn neferin,
Ömrü cenklerde geçen eski zaman alplerinin.
Fethi sezmişti Ağustos günü haşyetle ova,
Ki güneş doğmamış üstünde o heybetle daha.
O sabah hep bir ağızdan getirilmiş Tekbîr,
Yaylâlardan dönerek safları gezmiş birbir.

Şevkle kırkbin kişinin kıldığı heybetli namâz,
Tanrı indinde o makbûle geçen cümle niyâz,
Sinmiş âyet gibi sîmâsına her bir neferin,
Yıkanmış rûhunu en son gece her bir siperin.
O yürek pekliğidir şimdi esen hür havada,
Fethin ilk nûrunu gördükleri engin ovada.
Ufku nal sesleri sardıkça derinden derine,
Bir vatan bağrını açmış yeni sâhiplerine.