Makinist Şiiri - Kağan İşçen

limon küfü bakışlı sesindim seslendim
diyordum ki ilk gençlik akşamlarıyla esrik
seslendim ellerinin göğe değme utkusuna
limon küfü öpüştük dudaklarının elma tadı
yas kıyısı titrek tecrid edilmiş bir buzulluğa
tetiğine bastı iç rüzgarlarımın düşüncelerin
düşüncelerinde samimiyeti buruk bir adam
sarışın bir kahkahayla keser düşlerini
tam orta yerinden rezilce
yarısı ömrümün seni anmakla geçti bendeki
içimdeki diğer yarımın ben yaşamaksızlığıyla âmâ
caddelerden yol dilendim sokaklardan huzur
trenleri taktım aklıma uzun yolculuklara çıktım
istasyon meydanlarında aradım tedirginliğimin
eflatun kan revanlığını
trenleri suçladım benim olmamakla
her asi çocuk gibi
taşladım kendi çaresizliğimi

taşladım esmer bir vagonun hastalıklı camlarını
kimbilir çaldım bende kalan gözlerinin anlamını

trenleri taktım aklıma ayrılığın istasyondan kalkış saati
köylü bakımsızlığı ikinci peronda düşselliğimizin sek

hey makinist makasla şu düşlerim bitsin
düşerim belki aydınlığına raylarının
rayların kessin bileklerimi tüm kentlere ulaşsın yalnızlığım

eski bir film gibi kalayım aklında tüm uğraklarının
su molası telaşı kalbim üç vakte kadarlı serin ferah yıldızlı

makasla makinist düşerim bilirsin
ışıklar oynaşırken raylarında
karanlığı delen yaldızlı
yok yerim yurdum zamanım