Makamı Sır Şiiri - Özdemir Aydın 2

Dokunmuştu bir kere
Aşk-ı ilahi,
Aşk-ı tecelli
Ruh,
Sır,
Hafi,
Ahfa,
Arş'ın ötesi
Mekan-ı Kalbe.
Bezm-i alemde yemin etmiş,
Dili Kelam-ı Kadim,
Gönlü şiir,
teslim olmuştu.
Nefsini,
Nefsini isimsiz bir Mabed'in
kapı eşiğine zincirlemiş,
Arınmıştı,
Cümrü günahtan.
Anne karnında kıvranmış cenin,
vav gibiydi
"VAV"
adeta.
Kin ve sevgi aynı kalpte barınmaz diyerek,
Kini suya,
sevgiye boyun bükmüş,
Yoklukta kaybolmuştu.
Ve dahi
dem
Makam-ı sırrı aşk,
Kerem'ice yanıyordu.

İçindeki diyar ;
Manzum ve mensur,
Yarı bostan, yâr-i gülistan.
İçinde "Sen" olmayan her şeyi kırıp,
Tesbih taneleri gibi
dökmüştü
tane tane.
Alem-i ervah,
Meryem-i masum,
Dört kıbleye yönelmiş,
Yediden yetmişe tavaf etmişti.
Gafleti aşıp,
madlub a ulaşmıştı.

En büyük ibadet,
görmeden sevmek.
Veysel Karani'lik budur diyerek,
Taat-ı secde
Sükut-u hayal,
Hak'kı hak eyliyordu.

Bizim aşkımızda olmaz feragat,
Bu yolda yorulana,
heyhat ki heyhat.
Eğer aşık isen, maşukuna var,
Divan-ı saz ile bad-ı sabada,
Dilde zikir,
gönülde şükür.

Ve dahi
Şöyle sesleniyordu
gözyaşlarıyla,
gönül diliyle ;

"Söyle ey yâr,
söyle,
Sana lirik mi geleyim,
deyiş mi geleyim"
Aciz
Fakir
Aşığ-ı hak
Hakta ala
Derviş-i kelamla
Şehrin meczubu.