Hayat, tapılacak kadar iyi olsaydı
İntiharlar olmazdı.
Hayat, kahredilecek kadar kötü olsaydı
Aşklar olmazdı.
Hayatın kendi bir aldatmacadır insanoğluna,
Bir ara uğrasan
Çok değil,
En fazla bir saat otursan
Bir fincan kahve içsek
Sonra sen gitsen.
Sende kayboldum ben.
Aşkın labirent gibi
Kalbim çıkmaz sokaklarda,
Gözlerim kan ağlıyor
Dikenli yollarında.
Seni tanımadan önce
Bu kadar akmazdı gözyaşlarım
Beni aramadığın günler arttıkça
Şelaleye dönüşüveriyor göz pınarlarım.
Kalbim oldukça zayıf
Görevini yapamıyor yine
Bıktım bu krizlerden.
Gittikçe üşüyorum,
Uyumak istiyorum,
Gözlerimi açık tutamıyorum,
Ben kayboldum
Daha uzaklaşmadan buralardan
Dışında kaldım hayatın
Karanlıklarla boğuşmak zor
Yalnızlık yine başımda
Dibe vurmuşum artık ben
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!