Mahsun Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Mahsun
Garip bir halin içindeyim son zamanlarda
Cümlelerimle bile polemiğe girmenin verdiği iç çekişi hissederim içimde.
Biraz mahsun birazda kaygılı haldeyim.
Gözümde toplanan tomurcukların her an bir fidana değeceğini düşünerek göz kapaklarımı kapatıyorum.
Bazen bir fidanı büyütmek çok ahmakçadır derim kendi kendime
Çünkü
Büyüyünce o fidan çoğu kişiye güzellik olduğu gibi çoğu kişiye de hüzün verir diye düşündüm kendi kendime.
Dünya denen kocamış fidanın içinde mesela kendime bir türlü bir tebessüm bulamadım.
Somut şeylerin insanları mutlu ettiği bu kaygısız alemde
bir ben somut şeylerden mutluluğu istemediğim içindir ki hemen hevesim kursağımda kalırdı.
Sevinmem fazla sürmezdi benim.
Dünya denen bu koca çınar bana bir defa olsun gülmenin hegemonyasını uzunca vermedi.
Hep kursağımda bıraktı.
Biraz gülünce kuytularda ağlattı beni.
Yoktu bir dalı tutunmam için
Mahsundum.
Ama mahsum değildim, değildik hiçbirimiz.
Hepimiz büyüttüğümüz koca fidanların dallarına bir ip takmıştık
En sonunda gözlerimizle büyüttüğümüz o fidanda kendimize kıymıştık.
Dünya işte burası
O fidan dünya işte.
O kendini asan mahsun hepimiz.
Büyüttük gözümüzde.
Kuytularda vazgeçtik sözümüzden.