Eyy Amed’im
Kanlı toprağım,
Doğunun çocuklarının
Güneş renkli gözlerinde yansıman olayım…
Kızıl güneş ufukta göründü
Rengini vurunca tan vaktinde bulutlara
Hayat o kadar garip ki Tigris,
Karşımıza ne zaman
Nerden
Ne çıkacağı belli olmuyor.
Güneş Ülkesi’nde
Senin adını bile bilmezken,
Uzağımda bir yalansın
Düşündükçe çoğalan
Bu korkak ben miyim
Hayallerine sığınan?
Değil miyim?
Bu sahneye ilişen küçük bir figüran
Gülümsüyormuş Güneş Çocuk
Bildiğim en güzel şarkıyı söylüyormuş gözleri
Biraz dünyasever,
Hümanist
Ve çok Amedli
…
Herkes kapılmış giderken bu sahte hayatta
Ben seni düşünürüm
Yalnızca seni..
Çünkü sen;
Kavgam,
Umudum,
Bir Güneş doğdu yüreğime
Ne olduğunu anlamadan
Yüreğimden doğan Güneş;
Kızıllığını yansıtıyor surlara.
Amed halkı izlerken bu kızıllığı
Ben sadece doğan Güneş’e dalmışım.
Yeni sevdalar tüketeceğim,
Gölgen varken
Yüreğimin duvarlarında
Ne olacakmış hem?
Ölüm mü var sonunda
İşte yine aynı yalanlar
Gezinir durursun yüreğimin yangınında
Yasaklanırsın sorgusuz,
Karanlık gözlerini
Ve parçalanır umutlarım utanır şehrin hudutlarında…
Her şey bir düş olur her şey hayal.
Gölgen bile yeter
Seninle yok saydığım tüm umutlarım
Sessizce terk ediyor beni
Bağışlanmış günahlarım.
…
Bunu bir tek sen anlarsın
Küçücük dünyama sığmayan Güneş Kız.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!