Mahşere yakılan mektuplar

Mahşerim,
sesime ses ver. Belki vazgeçerim yanmaktan, adının doğurduğu cennetten, gömüldüğüm hasretten. Belki vazgeçerim sevgilim bizden...
İçten içe eriyen buzyangını dağlarımla devrilip ummana kaybolurum kimbilir.

Esiriydin ya sana aşkla bakan gözlerimin ve şefkatli avuçlarının gözbebeklerimin. Benle biterdin de ne diye yitip gittin...

Kadıköy sahilinde ufuğa yaslanmış güneşin kızıl saçlarını toplayıp kayboluşuyla denize batıyor bakışlarımız. Ellerimiz titriyor, göğsümüz nara zar. Kirpiklerimiz tutuşuyor her birbirimize b/akışımızla. Avuçlarımıza birikmiş hasretle yanıyor her dokunuş. Hayalle gerçek arası vuslatla uyanıp acıyor kalbim. Sahil boyu mahçup suskunluğumuz, bir tek kırmızı gül taşıyorum senden geriye kalan sarhoşlukta.
Oturduğumuz bank kimleri ağırladı acep, kimler aşkla salındı bıraktığımız boşlukta. Beni uğurlayışın mahsun, bilsem bırakır mıydım seni! Oturduğumuz taşlarda kimler aşktan dem vuruyordur sahi...

Biliyorum; susarak yanmak sana özgü, ben ise feryadıyım yangınların. Dargınlığım suskunluğuna bunu iyi bil. Her gece yastığıma bıraktığın ıslaklık açan günle kurur mu sanıyorsun. Güneş bile yüzünü esirgiyor, yıldızlar kayıyor benden sana dilek tut istemediğin kadar ölüyorum...

Unutun mu seni severken büyüdüm ben, bu yüzden en çok benimdin. En çok beni sevdin, benle unuttun büyük kayıplarını.

Af etmesem de gel! Yine kızarsın güne yanaklarımız kirpik kirpiğe uyurken hayallerimiz. Gel yeni baştan soyunalım sevdaya,
birlikte ölmeyi başarırsak bu defa yakılmaz kalp kalbe tutuşan mektuplarımız.

eflatun bir yolda geçmekte ömür
sen gel,
ölüme yürürken ben
yola düşen dallarda mor salkım ol

ellerim ol
toprağa karışanım

gözyaşlarımın söndüremediği
ela yangınlarına katıl gözlerimin

ey nar
gönlümün duayla açılan sayfası
sen gel
beduayla kapanan son olma
yiten bir ömrün yanan dudaklarında

sude nur haylazca