Mahşerde Bağ Bozumu Şiiri - Yavuz Kaya

Mahşerde Bağ Bozumu

Her karanlığın ardından elbet aydınlık çıkacaksa
O halde neden kendini karanlığa mahkum eder yarasa?

I

Merhametin maraz sancısı doğurduğu devirde
Bekaretini kaybetmeden de kirleniyordu rahimler
Ve ikiyüzlü insana kölelik ediyordu şeytanlar
Tüm zalimler kadı olarak atanırken zihinlere
Darağaçları dikiliyordu akıllara
Kin ile sulanıyordu
Zifir ile gübreleniyordu kökleri
Asılıyordu sokak ortasında/ çarmıhta iffet
Alabildiğince göze boya,akla cila,nefse iltica
Ar sinede duran kabahat/arsızlık süslü marifet

II

Ve ahirini katlederken gözü yaşlı timsahlar
Künyesi sayılıyordu mezarda yatanın
Şefaatine mazhar olabilmek için işleniyordu günahlar
Gaybına ortak aramazken
Dudaklara mühür vurulmuşken
Arzda bir bir yakılırken haramiler
Yol gösterir cin fikirlilere berzahtan
Medet diye inleyip medet isteniyor ervahtan
Akıl yutkunacak medet dilenecek eyvahtan

III

Zulasında sakladığı günahıyla iftar ediyordu
Şarap değil,mey değil bir salkım üzüm,bir yudum sirke
Ve yüzü suyu hürmetine kaldırılırken kadehler
Bata çıka ilerliyordu düştüğü şirkte
Ve şemsinden aydınlanıyordu pür-i nur cemali
Bilinmez ne kazandırmıştı evvelden bugüne
Anlamadan tastik etti inanmış bi-haberler
Mahşere kadar dönse de
Cehenneme sürgüne
Gasp ettiği imanlar ile giderler

IV

Dirhem olsa her alış veriş zabıtta
Şah damarı kesilirken yakinin
Cezbeder hayalinde imansız bir vasıta
Ümmi bile itarfında o da beşerken
Ruhül Kudüsün getirdiğine inkıta
Ve önünde el pençe yıkanır günahlar
Beyazlar karalanır ak olur siyahlar
Halk eden öfkelenir,hak edene
Cehennemle rabıta......

V

Fersah fersah sonrasından hibe
Geçmişten geleceğe kutsanmış bir şaibe
Yetmiş küsür diyorlar ayrılıkçı bir fırka
Vur günahın dibine,af olunur nasılsa
Bir saç teli,bir tutam sakal
Çalınmadan secde et önünde durur hırka

Ve nihayet kurtuluş imanda olur telvit
Bire bin katılınca adı olunmaz tevhit

Yavuz KAYA