Mahpus Sevdâ Şiiri - Özer Baba

Ey gönlümün müptelâsı, bil ki vuslat haram,
Arzularım bir zindan, içinde firar yok tamam.
Yasak bir mevsimin en narin çiçeği sensin,
Kokladıkça kahrolur kalbim, yangınımdan emin.

İstanbul'un seherinde bir sis, ah nasıl ağır,
Deniz suskun, rüzgâr bile aşkıma nazar değdirir.
Kalemim titrer, yazamaz ki mısralarım seni,
Zira her harf bir suçtur, saklar sevdamın kendini.

Bir gölgeyim, aşikâr olamam güneşinde,
Adını dahi fısıldamam gecenin nefesinden.
Ne yapsam, firkatin bir düğüm boynuma,
Aşk-ı memnu benim, cezam sonsuza.

Ey zaman, katilsin sen, ne çıkar çevirsen geri,
Sevda bir mahkeme, hükmüm verilmiş çoktan beri.
Sensizliğin pençesinde titrer bu deli yürek,
Mahpusum sana, ne ölürüm, ne biter bu gerek.

Ey gözlerimin karası, bir nazar et, lütfet,
Her bakışın bir davadır, ruhumda ahiret.
Hançer misali keser içimi her bir gülüşün,
Seninle var bu dünya, sensiz ise düşkün.

Bu sevda bir sırdır, ne günah ne de sevap,
Kalemim yazmaz ferman, dilim söylemez hesap.
Zaman hükmeder aşka, lakin durmaz ki nehir,
Her damla gözyaşımda, vuslata aç bir şehir.

Kokun rüzgârla gelir, yağmurlarla yankılanır,
Bir kez daha bilirim: Sana varmak yasaktır.
Geceler şahidimdir, yıldızlar dile gelmez,
Aşk-ı memnu benimdir, kaderime söz etmez.

Ey vuslat hayali, bir düş kadar yakın,
Ama gerçeğimde uçurum, her adımda sakın.
Aşk ne gam, ne saadet, bir imkânsız muamma,
Bıraktığın yerdeyim, bir nefeste mahfuzda.

Sensiz günlerin rengi solmuş bir tabloda,
Her fırça darbesiyle kanar gönlüm bir anda.
Aşk-ı memnu, benimle yoldaş her kederde,
Bu yolda ömür geçer, adım kalır kaderde.