Mahperi Koç Şiirleri - Şair Mahperi Koç

Her dara düştüğümde yardımcı olan
Bir dost tanıyorum almadan hep veren
Yeterki kapısın çal hiç geri çevirmeyen
Bir dost tanıyorum herkesi seven

Günahkar olsamda merhamet eden

Öylesine yorgun,kırgın bu kalbim
Bir daha sevmeye mecal yok gülüm
Bu kalbim kırılsın istemiyorum
Bağışla,af eyle sen beni gülüm

Dünya küçücüktür belki de bir gün

28 Ekim gecesiydi
Gözlerim ağır,ağır kapanıverdi birden
Gördüm rüyamda o büyük zatı
Sağında,solunda iki melek
Geliyordu bana doğru
Altın saçları güneş kadar parlak

Gemiye binmiş gidiyorum
Nereye gittiğimi bilmeden
İnsanlar kaynaşıyor etrafımda
Anlıyorumki yaşıyorum
Sevgi nedir bilmeden
Kaptan devam ediyor yoluna

Zeytin tanesi gözlerin
Kadifedendir ellerin
Sen benim canım,ciğerim
Kurban olsun anan sana

Kaşların yay,kiprikler ok

Ben sevdaların en büyüğünü
En güzelini buldum
Onu tatmayan bilmez
Ben aşkların en büyüğünü
Sevgi denen ilacı buldum
Kimse elimden alamaz.

Beşikten,mezara kahır çekerler
Sevgileri sonsuz bütün analar
Acılar içinde doğururken bizi
Sevinç göz yaşları döker analar

Ninniler söylerler,beşik sallarlar

İnsanlar gıptayla bakardı bize
Sanki nazar değdi bu sevgimize
Böylesine aşkı bilmezdi kimse
Bırak artık beni kendi halime

Gözlerin eskisi gibi bakmıyor

Sorduk; nedir bu sessizlik,ne bu hal diye
Cevabı geldi; gel yangını bize sor diye
Vuslat mektuplarını yakmışta birer birer
Yinede gönlünde kor,yinede geçmişi arar
Yar olmayan yarini,başına taçlar yapmış
Vuslatıda kendine bir kader gibi seçmiş

Hey hat geldi geçiyor zaman
Aklaşmış bir saç,buruşmuş bir yüz
Düşünüyorumda;
Böylemiydim bir zamanlar
Cıvıl cıvıl kahkahalar
Sevgiler,sevgililer,neşeler