Kalk yüreğim gidelim.
Bak önümüz kış yine üşüyeceğiz
Saksıda ektiğimiz çiçek yeşermeyecek
İyisi mi kalk gidelim yüreğim
Sokaklar geceyi vurunca ıssız olacak
Herkes kendi içine çekilecek...
Gurbet eli soğuk be ana
Tanımazsın ne uçurumu, ne kumu
Bilmiyorum buraları
Ne söğüt ağacını, ne de sokağını
Kendi sineme kadar çekildim
En iç yerime kadar.
Bir bahar daha gelir yeşillenir memleketim
Çiçekler tomurcuklanır en şahane hasadına
Nar çiçekleri de açar leylaklar da kokar
İğde ağaçları yeniden gösterir
Sarı ve yeşilin elli tonunu
Ekilen umutlar boy verir
Sen daha minicikken,
dünyaya yeni gözlerini açmışken,
kucağıma aldığım o ilk gün,
Seninle çok anıya kucak açacağımı düşünmüştüm.
Fakat sen bana, üstüme kusmandan başka bir anı bırakmadan gittin.
Gün gelir her şey unutulur
Akşam üstüne çöker yorgunluklar
Hiç hükmü kalmaz nostaljinin
Hatıra defterleri moda değil artık
Yazı yok söz uçuyor
Biraz suya düşüyor çocukluğumuz
Ömrümün en ıssız günlerini yaşıyorum
Soluksuz koştuğum yolun çıkmaz sonundayım
Ne biraz öncem iyi olacak ne biraz sonram
Varlık sahasının, en can alıcı, kör noktasındayım
Az ötem Kant, az berim ise Nietzsche
Kafam hayli karışık şu ara
Bir sonbahar mevsimi bu adımlarım
Her kaçışım adını saklamak için çirkin yüzlerden
İnatla direnmek bu kirli çağa
Direnmek sevgili çatlarken dudaklarım susuzluğuna
Hecelere ayırmak bin harfli yalnızlığı
Bir iç çekmek tüm yorgunluğumuza karşı
Uzun ve ince bir sessizliği aldım koynuma Koynum çıbanların, yılanların darbaleri ile devrilirdi
Her gece sendi dilime dolanan ayrılık türküsü
Gafil avladı beni, hemen yere bocaladı tüm hırsıyla
Bir gençlik muştusuydu ellerin ve sevmeliydim ellerini
Takvimin yorgun yokuşlarında yollarda kaldı yüreğim
Bir geceydi, bir dostu andıran sesin, şimdi nerede kaldı ellerin
Bazı zamanlar çok şeye gebedir
Ve insan bir çok şeyden geberir sevgilim
Sen bazen bir saat ileride olurdun
Ve çokça zaman mevsimler girerdi aramıza
Kırıldık ve zaman hiç müsait değildi
Hani evimizdeki fiskosun altındaydı ağlamak
Hâlâ vakit bulamıyorum kırılmaya.
Kendine bile geç kalmış bir adamım artık.
Ne ağlamaya yerim var,
Ne susmaya hakkım kalmış.
Duman kokusu sinmiş duvarlara,
Ve ben hangi duvara yaslansam içime çöküyor şehir.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!