Mahkum Bağlama Şiiri - Özlem Şahin

Sevdalara hasret,
Sürgünler yaşarken,
Şehir şehir gezerken,
Umutları bir bir sürgülü
kapılar ardında koyarken,
ışığın rengi kaybolurken
Gözüm sana takıldı.
Bir duvarda takılı duran sana.
‘Ne gönüller serinletmiştir,
şimdi duvarlarda asılı,
ona uzanacak bir el bekliyor’ demiştim.
Bir zamanlar ben de bağlamalarla
meydan okudum düzene
türkülerle başkaldırdım düzene.
O duvardan insen,
Düzenini oluşturup, akordunu yapsam
Eskisi gibi elden ele,
Gönülden gönüle dolaşıp
Âşıkların parmaklarında hayat bulup
Aşk türküleri söylesen.
Geçmişi bir bir anlatsan bana
Hey duvarda asılı duran bağlama.
Haydi, in aşağıya,
Şu duvarlara meydan okuyalım seninle.
Geçmişte burada seninle cezalar çeken
o insanların özgürlük türkülerini
yeniden haykıralım şu duvarlara
Cezalar çekip, özgürce çıkalım şu kapılardan
Üç telli, dertli, mahkûm bağlama.
Artık seni anlıyorum.
Elbet o asılı durduğun yerden inemezsin.
Aldığın ceza daha bitmemiş
Çalana, okuyana cezalar verilip
Verilen cezalarla susturulacağı sanılır da…
Ya sana?
Tahtadan yapılan,
Teline vuruşla ses veren sana neden ceza verip
Kapalı kapılar ardına koymuşlar?
Duvarda çürümeye terk edilmişsin
Yine de çok şanslısın,
Kitaplara verilen yakılma cezalarını düşününce
Çok şanslısın.
Sen, cezanı bitirince oradan ineceksin
Üç teline vurulacak, yine ses vereceksin.
Ya rengine ve kalınlıklarına göre
‘sakıncalı’ diye ayrılan
sonra da yakılan kitaplar?
Onlar bir daha elden ele dolaşıp okunamayacaklar.
Sen şanslısın.
Seni duvarlara asıp çürümeye terk etmişler.
Bir gün cezan bitecek.
Yine eskisi gibi özgürce
Özgürlük türküleri senin eşliğinde söylenecek.