Mahalle Berberi Şiiri - Mesut Yüksel

Ne zaman gitsem, zaman eşikte beklerdi.
İçeride televizyon açık,
hayat sesini kısardı;
müşteriler, birer tespih tanesi gibi
aynaların önünde sıraya dizilmiş
kendi sessizliğine çekilirdi.

Berber başlardı söze;
ekonomiden girer, magazinle soluklanır,
mahallenin gizli sırlarını dökerdi tezgâha.
Sözleri, duvardaki eski takvim kadar sahici,
demli çayın buğusu kadar tanıdıktı.

Saçlar, makasın soğuk ritmine teslim;
sakallar, usturanın çeliğinde
zamanın pasından arınırdı.
Yerde, renk renk kıl yumakları;
hayatlardan kopmuş heceler gibi,
unutuluştan bir ağ örerdi köşelerde.

Aynalar, gerçeği en çıplak haliyle haykırırdı.
Kimi yansımasından sakınır,
kimi olmak istediği o yabancıya
bir çift göz emanet ederdi.

Başlar lavabonun beyazlığında eğilirken,
sular yorgunluğu ve kederi alıp götürürdü.
Köpükler, birikmiş anılar gibi
akıntının karanlığına karışırdı.

Berberler, dilsiz dertlerin kadim nöbetçisi;
hayatın fazlalıklarını tıraş eden,
mahalle denilen o yerel tarihin,
sesini dinleyen gerçek şahitlerdi.