Mah-ı Dil Şiiri - Kanuni Şehnaz

İbtidâ nûr idin ey yâr, gecem safâ buldu,
Doğdun da karanlık gönlümde mâhım tamam oldu.

Hilâl iken tebessüm, bir va‘d idin ufukta,
Büyüdün ağır ağır, sabrım sana ram oldu.

Bedr oldun bir vakit, âlem sana hayrân,
Ben yandım; cemâlin cihâna ilân oldu.

Lâkin ne hikmettir, kemâlinle eksildin,
Doldukça yüzün, gönlümde zevâl kan oldu.

Noksânına âşık oldum, tamamın yıktı beni,
Ay dolduğunda bildim: firkat mukadder oldu.

Şimdi ne bedrimsin ey yâr, ne de o ilk hilâl,
Bir gölge-i nûrsun, hâlim sana beyan oldu.

Geceler seni sorar, ben susarım mahcûb,
Zîrâ her suâlinde bir başka figân oldu.

Eğer sorarlarsa “Kanûnî neye tutulmuş?”
De ki: Ay’ın hâline âşık, kendinden cüdâ oldu.