Mağrur Şiiri - Kağan İşçen

önümüzde penceresiz bir deniz
küçük bir odadayız
acıya şaşmıyoruz
aramızdaki güneş olunca...

gündüzleri yalnız uyuduğumda
yokluğunun sonu yaklaşıyor sanki
zaman azalıyor
daha bir yaklaşıyor yokluğun...

dünyadan kopuyordum o soğukta
acı gri çamuru vardı sessizliğin
kendimi bırakıp evlere acırdım
solgun ışıklara muhtaç gölgelere...

üzerime abanmadan akşam ateşiyle
sevgilim sensin diyemeyeceğim belki
diyemeyeceğim belki ay ışığında
sensiz üşüdüğümü...ama belki...

kaba boşluğuna uygun değildi sevgim
kıyamazdım biçimsiz kötü ayrılığına
aklıma gizlediğim gerçek sözcüklerim
yoğrularak akarken soluduğum yalana...

şimdi küflü bir rüyada kalan artığımla
kendi artığımlayım...yolların sonu yağmur
salkım saçak kirli sustuğum o kalabalıkta
aramayı bıraktım yorgunum içten mağrur...