Mağara Şiiri - Arif Şair

Zincirlerimden kurtuldum,
Basîret gözümü kamaştırıyor.
Tepeden güneş vuruyor;
İdrak ediyorum.

​Güneş batınca mehtap doğuyor,
Arz yeşil, rahmet olunca humus kokuyor.
Müşahhas böcekler uçuşuyor;
Dörtnala süzülen at,
Riyazî mucizeler akıtıyor gözüme:
BEN GÖRÜYORUM!

​Ben anlatmak istedim onlara:
Gölgenin hakikat olmadığını...
Niçin bana saldırırlar?
Görmek büyük günah mı?

​Çiselediğim topraklarda, hegemonya sahipleri niçin güler?
Niçin çocuklar ölür, niçin savaşlar olur?
Niçin hendek kazarlar, niçin Uhud ile Bedir?
Tüfeği kim icat etti, şeyhim?
Bunun aritmetiği nedir?

​Cenk, at ve silahın diliyle mi çözülür?
Tezatların risâlende mi saklıdır?

​Sabır... Sabır... Sabır...
Şeyhim, bana el uzat,
Cennetten bir yer ayır.

​Sana olan imanım, uçsuz bucaksız bir yol gibi.
Ben Hallac-ı Mansur'um; yoktur benden gayrisi!
Ve and olsun! Ben o yoldan dönmeyeceğim.
Günü gelecek herkesten çok...
Herkesten daha fazla eğleneceğim!

~Platon'un mağarasına...