Madenciler 4 Şiiri - Mehmet Halil

Ocakların kapısında tabela,
Madencilerin yürekleri asılı,
‘’ekmek yediğin kaba sıçma’’
Madencinin yüreğine aşılı.
Bu onları işe alırken yazıldı

Madenci,
O kara kayaları,
Bir insanı tanıdığı kadar tanıyordu
‘’kara hava’’ dedikleri zehirli hava
İşte orada kıvrılmış yatıyordu.
ciddiyetle keder bir olmuşlar
Madencinin suratına oturmuşlar.

Madende sıkışan gaz da,
İninde sıkıştırılmış kurt gibi,
Üstlerine atlamaya hazırdı.
Gel anlat bunu patronlara,
Gel anlat bunu patronlara.

Onları işe alan gözlerine bakıyordu,
İşe değil, bu gün riske sokuyordu,
aldıran yok teknik raporlara
Sana, ekmek veren eli ısırma,
Yüreklerde tabela asılı.
Verilen ekmek ölüme karşı.

Madenciler,
Çaresizlik ve umut içinde
Ya açlık, işsizlik, ya ölüm,
Umutları sadece bir mucize,
Midelerine saplanmış bir olta,
Döne döne çekiyordu madene.

Burada savaş yasaları geçerli,
Ölüm var diye savaştan dönülmez
Savaşta binlerce kişi ölüyor
Ölümün önüne geçilmez.
Madencinin gözlerinde panik
Madende ölüme değer verilmez

Ve grüzo patlar o vardiya da,
Kıyılır yüzlerce cana.
Rapor istenir.
‘’Can kaybı varmı? ’’ denilmez
‘’Ayak kapandımı’’ diye sorulur.
ayak kapanınca kömür üremez.
Ölenin yerine yenisi bulunur.
madenciden vazgeçilir,
madenden vazgeçilmez.
şunu bil ki
Yanan her kömür tozu,
Bir madencinin ruhu.