Madenciler Şiiri - Aliş Gülden

MADENCİLER

güneşe kafa atan yiğitler
güneşten önce girerlerdi maden ocaklarına
toz toprak arasında
yedi kat yerin dibinde ölüm çukurlarına
yoksulluğun ezikliği omuzlarında
demir bir lira bırakırlardı çocukların avuçlarına
inciden ateşler boncuk boncuk
ter olup düşerdi
iri kara gözlerinde
demir bir ok gibi duran kirpiklerine

adı madenci
soyadı işçi idi
daha gençliği
ve yaşanmamış yılları
maden ocaklarının karanlık dehlizlerinde
yitirilmiş
sıra sıra tabutlara dizilmiş
künyesi şehit diye kazılmış madenciler
güneşe kafa tutan
karanlığı yüreğine gömen yiğitler
güneşin girmediği yerleri
gözlerinin aydınlığıyla
aydınlatan yiğitler
madenciler
belkide
her girişi
son girişidir yedi kat yerin dibine
oğlundan kızından helallik ister maden ocağına inişinde
dibi görünmez
yerin tabanı bulunmaz
madende
kazmayı vurunca olanca gücünle
kara kömürün kara gözüne
kıvılcımlar çakar yıldızlar yerine
madenciler
kömür gözlü yiğitler
istanbul/2014