Madenci Şiiri - Zeynel Kuday

Bazen havasızlıktan, karanlıktan bunaldım.
Bazen duvarlar çöktü, toprak altında kaldım.
Kıyafetlerim yırtık; elim, yüzüm kapkara,
Katlandım bayıltıcı ruhsal yorgunluklara.
Günlerce, haftalarca gün ışığından uzak;
Bazen emekleyerek, bazen yuvarlanarak;
Karış karış gezsem de daracık tünelleri,
Çoğu kez pişmanlıkla elim boş döndüm geri.
Keşfettiğim damardan zehirli gazlar sızdı.
Yaşanan patlamalar cehennemden farksızdı.
Yine kazmayı kaptım, inancım sarsılmadan,
Günler, geceler boyu çalıştım hiç yılmadan.

İndim karınca gibi derine, en derine.
Bilinçaltımın geniş, tozlu mahzenlerine.
Alt üst ettim toprağı, sert kayaları yardım,
Şiirdeki cevheri o madenden çıkardım.

(2022)