Madenci Şiiri - Bülent Albayrak

Tünel girişinde bıraktığımız, Sadece yaka kartımız değildi.
Hayallerimiz ve yarınlarımızdı.
Yeraltından çıkardığımız, sadece kömür değildi.
Mutluluğumuz ve aşımızdı.
Ve yoldaşımızdı, kazma ve küreğimiz.
İnerken yerin dibine, bilirdik neden indiğimizi.
Ve düşünürdük, eşimizin başına alacağı yazmayı,
Kızımızın özenle seçeceği tokayı.
Ve fenerimizin aydınlattığı, yalnız zifiri karanlık değildi.
Bazen umutlarımız, bazende iftar soframızdı.
Herkesin ruhunu bırakarak girdiği yeraltına, biz ruhumuzla girerdik.
Ve bilirdik Azrailin her an yanımıza gelebileceğini.
Buna rağmen inerdik madene.
Mecburduk, zorundaydık, yaşamak ve yaşatmak için, risk almaya.
Madene girmenin ölüm, çıkmanın doğum olduğunu,
Bilirdik elbette bizde.