Maden Ocakları Şiiri - Abbas Paksoy

Isıtıyor, bütün çocukları.
Öldürüyor, sıcak kucakları.
Kahrolası, maden ocakları,
Yetim yavru, babam diye ağlar.

Gırizon gazının, patlaması.
Kara kayaların, çatlaması.
Gönüllerin gülü, tutar yası.
Dertli gelin, kocam diye ağlar.

Alim ölmüş, tabutta, uyanmaz.
Feryatlara, yürekler dayanmaz.
Gözyaşları, kan aksa da durmaz.
Sefil ana, yavrum diye ağlar.

Özünde yanar, ateşin öü.
Buzlu sular, söndüremez közü.
Mırıldanıyor, ağzında sözü.
Garip baba, oğlum diye ağlar.

Başındakiler, kimin nesi.
Arşa yükseliyor, ağıt sesi.
Toplanmış, etrafına cümlesi.
Bacı, kardaş; kardaş, diye ağlar.

Yoksulların, ekmeğine pınar,
Kalanları, rahmetliyi anar.
Paksoy’umun, özünde, lav yanar.
İşçi baba, öldü diye ağlar.