Dolunaya sarıldım,ipek bir dokunuşla,
Birde rakının beyazına,özlemek gibi,
Kaybedilen hayatları ruhuma işlerken özledim,
Ekmek uğruna madenin ziftine,
Çoçuğu uğruna karbonmonoksite ölenleri özledim,
Yaşama sevinçlerini duydum yüreğimde,
Kaybedişlerini, son nefesi…
Umurumuzdamı, hatırlayın karanlığı?
Sizi saran kadınlarınızın nefesini,
Çocuklarımız gülen yüzünü,
Hatırlayın? !
Birde karanlık dumanı, kömür kokusunu?
İçinize çekin?
Ben siz olamadım,olamam …
Ama 301 adam,
Siz!
Ruhumun en aydınlık yüzüne saklısınız.
04.06.2014, gü, Maden karası
Günan ÜlgenKayıt Tarihi : 16.6.2014 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
"Gün An Hayat’ın 100′ ü" Serisi
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!