Mabet Şiiri - Murat Kaya 8

Bir mabedi görüyorum, uzağımda.
Yolu yok ve çiçeklerle çevrili bir yalnızlık gibi.
Bakıyorum çevresine, gitmeyi deneyenler olmuş;
kırık dallar bırakmışlar arkalarında.
Mabedin doğası, yıkımlarını kapamaya çalışıyor;
tekrardan yeşillenmeye, dallarını onarmaya uğraşıyor.
Ulaşmaya çalışırken ben de çiçekleri mi ezmeliyim,
yoksa uzaktan bakıp iç mi çekmeliyim, bilemiyorum.
Ya o mabet de içinde inançlı bir ses arıyorsa?