M İle Konuşmalar III Şiiri - Önder Karad ...

Seni çağırdım
-M-
Bu kıyametler bu ateşler ortası.
İnanmıyorsan
Ellerimde kül yarasıyla dokunduğum
Gözlerin de mi?
Çam dallarında bıraktığım çığlık.
(Bu da mı yalan?)
Göğün sakladığı ses.
Üşüyen kollarının mevsimi.
Demek ki buymuş -M-
İçimin nasıl üşüdüğü
Demek ki -M-
Aşk suyun yüzü kadar
Yalan.

Nasıl ki bir dalga
Hayat diye dolanmış tenimde
Yıllarca adın diye kör oldum.
Sarışın kadınların söylediği
Az ötede mırıldanan
Masmavi denizlerin gelip geçiciliği.
Nasıl ki ellerin şimdi
yok yanımda
O zaman
Öyle olsun
-M-
Bu sefer...
Bu sefer yangın yeri olmadığın
Her gün.
(Kor oldum)

-M-
Ben çok kötüyüm.
Buluşamadığımız eski duvarların önünde
Asla öpüşemediğimiz...
Bir şey bekliyorum.
İkimizden biri
Çıkıp gelir
Gideriz diye.
Ama sen...
Gelme.

(Sana kim dokundu -M-
Biliyor musun?
Beni bırak.)

İşini bilen adamlar
Sarmaşık kokusunu
Bilmezler.
Gözyaşı kokusunu...
Bilmezler -M-
Biliyorsun.
Çok aşık oldum
Uçurum kenarlarında
Bir öpücük nefesinden
Bir git sesinden
Ölürüm.

-M-
Belki ellerimin kül yarasıyla
Hatırlanırım diye
Hep yalan olduğunu bildiğim
Ama vazgeçemediğim
Tertemiz bir sabahın
Allah’la başlayan dualarımın
Ve adının
Yanındayım.

Eğer düşeceksen
Bu dünyanın alçaklığından
Düş
-M-

Ölmezsin.