Lütuf Sözbir Şiirleri - Şair Lütuf Sözbir

kimi sürü hoşgörü deryası
adam boğan cinsinden.

kimi besmeleyle başlar
kömür karası yüzünü yıkamaya...

Tut ki;
Gördüm
O’nu
Önce ince titrek silüeti
Düştü içime!

Dildar,
Teninde ağerırken yeni gün
Beni
Birinci ağızdan
Tedavüle yeni sürülmüş
Her derde derman

Sade bir kahve eşliğinde
Derin bir nefes al bahardan
Çiğdem kardelen kokusu dolsun
Alıp başın gitsin hayalin
Beş günlük bir oğlağın peşinde
Cılga bir yola düşsün

Böyleyim, feleğe sadakat sözüm yok!
Durup ömrün en yörep yerinde,
Törpüyü bileyen, yarım asırlık öfkemi
Yendim de geldim.

Bilirim icrası zor;

Güneşime Gölge Ol!
Ben bir günebakanım
Dost!
Güneş nerde ise yüzüm oraya dönerim
Bu tenha yürek üşür güneşsiz kalınca...
Onunla çiçeklenir başımda tacım...

Nice ki kıyıma vurmuşsa
Hüzün gemileri...

Gri kızılı içerken usul usul...

Gözleri görmez

Ne Zaman Bir Çocuk Ölse

Hep mi yağmur yağar?
Islanır lastik toplar...

Nere saklanır?

Biliyorum, her düşen tohum
Çatlatamadı kabuğunu
Ya toprağını yadırgadı,
Ya da ölsüzdü toprak...
Bundan mıdır bunca açlık?

Ey Anadolu!
Bakınca şöyle uzaktan bir yosma edasındasın
Herkese koynun açan..

Oysa sen çocuklarının ihanetinde ki ana
Nasıl durursun asırlardır böyle dimdik?