Lunapark Şiiri - Mesut Yüksel

Ruhum döner çarkta, savrulan bir gölge;
Atlıkarıncaya sinmiş çocuk sesleri,
Oyuncakları arındıran saf kahkaha.
Dönme dolapta kıvrılır zaman,
Geçmişin anıları usulca sarar her yanı.

Halka, yalnızca keyfin hedefi,
An boşluğa fırlayan taş gibi;
Çarpışan arabalar:
Yaralısı, ölüsü olmayan
Bir çarpışmanın yankısıdır bu.

Gondol, dev dalgalarla boğuşan gemi;
Birden sarar beni Ahtapot:
Sekiz kolu, dokuz kalbiyle,
Dokunaçları siler kara lekeleri ruhumdan.

Korku tüneli:
Geçmişin izleriyle yüzleşen kuytu bir dalış;
Her adımda ürkek anılar bekler sessizce,
Bir nefes kadar yakın, bir gölge kadar uzak.

Lunapark, sadece oyun yeri değil:
Neşenin acıyla örüldüğü
Görünmez bir zaman tüneli.
Her oyuncak anı,
Çocukluğun sonsuz saflığıyla
Dünyaya fırlatılan bir çığlıktır;
Ve her çığlık, ruhun kendi yansımasıdır.