Lunapark Şiiri - İsmet Can

Rüzgâra kapılır aklım
Lunapark denince
O uçuşan gondollar
Dönme dolap
Atlıkarınca
Ve, vesaire
Aklımı alırlar
Çocukluğum onlarla kalır
Ben eve gitsem de

Rüzgâr
Günler sonra getirir bana
Aklımı geriye
O lunapark
Derslerimi bile çalar benden
Hayallerimin süsü
Hayatımın küsü
Çocukluğumun lüksü
Oluverir aniden

Aklımı karıştırmaya devam eder
Uzun yıllar sonra bile
Çocukluğum ayrılıp
Soyutlanır benden
Ayak bastığımda dahi şimdi
Lunaparka

Karşıma alırım o çocukluğumu
Konuşuruz geçmişten
Ne kadarda samimi duruyor üzerinde
Çocukluğum
Nasıl da hayatla iç içe
Ve küskünsüz
Haklılar doğrusu
Yıllar sonrasının hasreti bu
Nasıl da mutlular
Çocukluğum ve Lunapark

Hemen de tanıdılar birbirlerini
Nasıl da belli oluyor özleştikleri
Nasıl da içten gülüşleri
Onları izliyorum
İmrenerek
Aklı başında değil şimdi
Çocukluğumun
Alıp götürecek yine
Hafif bir meltem esintisi
Ama şimdi korkuyorum
Yılları alacak diye
Geri dönüşü aklımın

Gece bile kesmedi
Bu vuslatı
Ve ben kırklarında bir adam
Çocuk ve çocukluk özlemiyle kıvranan
Elini tuttum dönüş yolunda
Çocukluğumun
Çocuğum yerine
Uzun yıllar öncesinden söz ettik yine
O anlattı
Ben dinledim
Rüzgârda işi uzattı
Tabloyu görünce
Aklım
Saklım idi artık
Ve tüm bunlara şahitlik etti
Lunapark