Lunapark Şiiri - Leyla Özercan

Çıkmaz sokaklarda rastlanan çıkışlar mı
Umarsızlıkların üzerindeki umutlar mı
Çöllerde beliriveren nehirler mi
Mutluluğumuzu perçinleyen?
Beklentilerin kucağındaki umarsızlıklar mı
Düşlerin salıncağındaki kurgular mı
Rüzgarların esintisindeki sevda akışı mı
Gülüşlerimizi belirginleştiren?
Rıhtımda el sallayan çocuk mu,
Denizin dalgasındaki kıvrımlar mı
Yağmur damlalarındaki pırıltı mı
Gözyaşlarımıza koşut akıveren istemeden!
Ayrılıklar mı,birlikteliklere anlam kazandıran?
Özlemler mi sevdamızı güçlendiren,
Düşünülerimizi kilitleyen birbirine?
Yollar mı kavuşmalara engel,
Dağlar mı geçit vermeyen,
Yalnızlıklar mı şehirleri küçülten
Anlamsızlaştıran dengeleri.
Yaptırımları hiçe sayan
Hiçlikleri göğe çıkartan bir denge mi bu,
Dengesizlikler üzerine kurulu.
Bir lunapark mı,yaşadığımız içinde.
Elimizdeki markalar kadar eğlenip,
Salıncaktan salıncağa,
Oyundan oyuna koştuğumuz.
Yalancı hedeflerde,yalancı silahlarla savaştığımız.
Ta ki zaman gelip de kapanınca Lunapark
Durunca Atlıkarınca,
Gerçeklere dönme anı gelince,
Gerçek yaşantının soğuk soluğunu
duyumsayınca ensemizde,
inanamadığımız bittiğine,
Büyüsünden kurtulamadığımız bir dünya…
Gerçeklerden,insanlardan
Kendinden kaçışların dünyası.
Yaşantılara meydan okuyuşların,
Acılara yukardan bakışların,
Hayatla dalga geçişlerin yaşandığı bir dünya!
Düşlerin kucağında,
Umutların kaldırımında
Yıldızların pırıltısında bir yaşam bu.
Kısa süreli mutlulukların
Kısa süreli eğlentilerin durağı LUNAPARK! ...
Varoluşların yokluğunu duyumsadığımız
Mutsuzlukların mutluluğunu yaşadığımız
Kısa süreli yok oluşların büyüsüne kapıldığımız
Bir sihirli dünya,ışıklı top; çevirdikçe parlayan
rengarenk.
Ve içinde dönenip durduğumuz
Kısır döngülerin durağı LUNAPARK! ....

(Diyarbakır)