Lubnatsi! Şiiri - Atillayıldız

...ve mutsuzluğu korkuya ve nefrete
tercih etmek istedim.
...ve başkaldırdım, içimde olmayan kitaplarla;
içimdeki yargılanmalarıma.
Bencilliğim artık haksızlık etmiyor kendime.
Mutluluğum gecenin afyonundan mı?
Yoksa uykularının derin oluşundan mı insanların
nefretlerinden?
Birtek içimdeki ipleri salmadım;
Cenazesini alev bürmüş sandalımın.
Mutluluksa; ellerimi yakmadan
kül olmasını ummak
içimdekilerin cümlesinin...
Nefret ettim sebebini sormadan.
İçimde mi?
Her yerde olan...
Yalnızca yalnızken
kendim gibiyim
Bak şimdi yalnızlığı sevdim.
Rüzgarının serinliği
Yosununun yeşili; alfaltın siyahı
Betonunun grisi...
ve bilcümle bundan gayrısi
Bir aynanın sirli tarafından
Sana bakıyorum;
Lubnatsi!
(Hangi tarafın doğrudur bilinmez)