Loza'nın Sevdası Şiiri - Hatem Çetinkaya

Biz, eski oyuncakların kalbinde saklıydık,
Sen başkasının masalında,
Ben senin kırık pullu bebeklerin yanında,
Hani şu saçı yoluk, gözü çıkık olan...
Adını her gece emzik gibi emip uyudum.

Sen birini sevdin,
Bana düşen onun gölgesinde büyümekti.
O adam, kalbine yağmur yağıyormuş gibi bakardı sana,
Ben ise dizlerimi kanata kanata seni sevdim,
Mahalle arasında unutulmuş misket gibi.

Loza,
Biz hiç başlamayan bir aşkın yetimiyiz,
Senin ellerin başka bir adama dua ederken,
Ben sabahlara kadar sana mektuplar yazdım,
Hepsini yırtıp ceplerimde taşıdım,
Sanki bir gün okursun diye...

Bana bir teselli bırakır mısın Loza?
Mesela saçında unutulmuş bir toka,
Ya da eski bir oyuncağın kırık kolu...
Bir gün, o adam seni üzdüğünde,
Sakız gibi ceplerime yapışan adını
Açıp açıp öperim diye.

Loza,
Ben seni sevmedim...
Ben seni unutmamayı seçtim.