Lotus Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Yokuş aşağı hızını alamamış,
Kaygan zeminde yüzüne vuran rüzgârın etkisiyle sertleşmiş yüzü.
Yoksul kalmış, sevgisiz kalmış;
Aşk, onu terk etmek istemiş.

Olduğumuz kişiden başka ne çıkarabiliriz?
İçimizden bir sanatçı, bir şair, bir yazar çıksa neye yarar?
İçimizdeki bataklıkta çiçek açtırmaya çalışıp
Çamura, pisliğe, zorluğa, sensizliğe daha çok bulaşmaz mıyız?

En büyük meskeni "keşkeler"idir insanın.
Yorgun, bir o kadar da acımasız geceleri,
Hep keşkelerinin sahibiyle geçirir oysaki.
Vazgeçemez, kaçamaz;
Dönüp dolaşıp keşkelerinin acısıyla geçirir ömrünü.

"Yaşanmamış yılların acısını kimden çıkarmalı?" der insan.
Yolar kendi derisini, yüzer kan göllerinde.
Yine de vazgeçemez gönül kapısından.

Bir hissizliktir sürüp gitmekte.
Fayda görmez kucağındaki bir parça hasretten;
Geri adımlar atar ona çıkan yollarda.
Başka bedenlerde bulmaya çalışır,
Her durumdan haberdar, her infazın sorumlusu.

Ansızın bulur onu en sessiz sokaklarda yürürken,
En sevdiğin filmi izlerken,
Gece sigaraları, onun yüzünü çizerken duvarlarına.
Daha az acıtmak için yaşattığı inanılmaz dehşet,
Yaşlarımı döküyordu ansızın.

"Her sonun başlangıçla dans ettiği yerde,
Ruhuma dokunan yaraların gölgesindeyim hâlâ.
Aşk, bir bataklıksa eğer,
Ben en güzel çiçeğimi çamurun içinde buldum."