Lösemili Çocuk Şiiri - Mustafa Üstün

Bir yerlerde telefonlar çalıyor
ziller çalıyor,
o zilleri çalan benim.
Sınıflarda bir başına
hayallere dalan benim
birde benim resimlerim.
Evler,yollar yeşil,sarı
renk renk süsler duvarları
duvarlarda kalan benim

Lösemiden bu ellerim
bu ellerim titremese
yine resimler çizerim.
Masmavi bir balon resmi
yada bembeyaz bir bulut.
Müjdat Gezen Ormanı’na
fidanda dikebilirim.
Hemde kırmızı bir kiraz
kiraz büyür günler gelir
günler geçer yaprak döker
yaprakları bizi örter
koyun koyuna uyuruz.

Ama neden Doktor Amca
güz gelmeden solan benim.
Annem diye,canım diye
bir geceden bir geceye
çığlığını salan benim.

Gün olur güneşli olur
sayrı çocuklar kurtulur.
Yağmur diner,su durulur
geçmişteki yalan benim.