Zulamda kızılca kıyametler,çiğ düşmüş toprağıma
Bağrından vurulan turnalar gözlerimden giderir susuzluğunu,
Karanlık kentlerin, kasım yüzlü perdesiyim,
Adıma sürülen kara lekedir bu yanlızlık, kimsesizlik,
Oysa hep bülbüller hayal etmiştim, dalımda dinlenen
Ben, Gül, gülmeyi unutan, soluk yapraklı çiçek
Ve sonra döndüm ardıma baktım...
Bir ayrılık ancak bu kadar yakışır dedim; Yaralarıma.
Hala kanıyordum üstelik!
Gidip bırakıldığım yerden;
Yüreğimden...
Biz İstanbul'duk Sevgili...
Ben bağrı yanık Anadoluy'dum,
Sen uçarı yürekli Avrupa...
Ben hep köprüledim ellerimi ellerine,
Sen yüz çevirip uzaklaştın her defasında.
Ben Senlikten, benlikten, bizliğe geçme telaşındayken,
Soytarısı olduğum kalemimde ağlamaya yüz tuttu
Sürgün heceler fısıldıyor geceye,
Kelepçelenmiş duygularla usul, usul sokuluyor sayfaya
Dört yanını korkular sarmış,
Sus diyor, kifayetsiz çığlıklarla
Kara yaşlarıyla, dikenli buseler konduruyor sayfaların bağrına
İnanmazdım eskiden
Film sahnelerinden gözlerimize düşen anılara
Kahramanın gözlerinde maziden hatıralar geçerdi
Dün gibi an gibi
Çocuktum, gözlerimi kapatırdım ama;
Hiç bir şey geçmezdi gözlerimin önünden, sadece karanlık
Çok uzağım kendimden
Bir soluk kadar
Bir ömür kadar yakınım yalnızlığıma
Uzun, uzak bir yol düşlüyorum
Birşeyler var orada biliyorum
Yüreğimden kopan
Hala neyi arıyorum;
Kaybolmuş insanlıktan vicdanı mı?
Bilmiyorum...!
Eski bir şiirden anılar çalıyorum,
Bombaların ardında saklıyorum, kanamasın artık hiç bir şiir,
Çok uzak bir yer arıyorum,
Ne Züleyha güzelliğini aradım
Ne Leyla'nın vazgeçilmezliğini
Ne Aslı'ya yanmaktı niyetim
Hatice yüreğine sarıp hüzünlerimi
Dizlerinde dinlerdirmek istedim bütün kederlerimi
Ey Hatice yürekli Yar!
Bir gün, zaman bir yerlerden kopup gelecek,
Şamar şamar beni vuracak yüzüne,
Ağlayacaksın,
Ne çare!
Bulmak diye bir kelime tükenecek lügatinden
Kaleme kan düşecek, gözlerine hüzünden yağmurlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!