Linda 5 Şiiri - Tuncay Hatipoğlu 2

Geceler simsiyah örtü edasıyla sarıyor ruhumu
Kalbimin elleri kırılmış,şiirsel dokunuşlarımdan
Gönlüme kelepçe vurandı,ömür çıkmazım
Umrumda olanlar listesinden sildim,eskiyen hüznü

Sönük bir şehirden arta kalan huzuru da def etti aşkı
Acılar ürkek bedeninden ölüme koşan kısraklar gibi
Mutluluğa çevrili gözlerimde ara şimdi,sana dair umudu
Buğulu gözlerimde canlandı,unutulmaya yüz tutan kederin silüeti
Mezarlıklarda biten yaşamların ahı sarsın,nefret sarmış yüreğini

Akşamlara örtülen umutsuzluk perdesini araladım
Sıkıntıyı bir bir boğarken amansızlığım
Ve seyrüseferdim zamanla çürüyen aşklara
Çünkü
Üzüntüler ömrümden geçen güzergahsız bir tramvaydı

Dili geçmiş zamandı,un ufak edilmiş o kalbine
Refakat ettiğim gecelerde,kıyasıya kımıldanırdım
Yüreğime hapsettiğim adını,her gün mırıldanırdım
Gönül teknemde,alabora olmuştu sığınmacılarım
Kalkardım güne,bütün bu yalnızlığa rağmen
Çünkü duyulmazdı sessizliğin avazı

Tükenen aşklarından armağan bir kolye asılı boynunda
Yıldızlar tozunu serpiştirir şimdi bomboş koynuna
Suçlusunu arıyorken ; meçhule bırakılmış gönlüm
Yöneldiği hüzünler ise mutlu olduğum anların soygununda

Sana dair biriken hayallerim vardı
Şimdiyse eskiyen bir palavra
Aşk,sevgi dolu kentime nakşedilmiş bir kadavra
Gözyaşı,dalından kopan her yaprak kadar
Yoksunluk hissiyatı öper yanaklarımdan

Zamana yaydığım uçsuz bucaksız ıssızlık
Yavaşça terkeder şehrimi,elinde tıkabasa kahır valizi
Yazdığım öyküler de buluşuruz belki
Sana olan saygımı,yaşarken yasa gömdüğün için
Bu suskunlukla eriyip gideceğiz her gün
Nitekim aşk,aslında varlığı muamma kişi