Limansız Gemi Şiiri - Yunus Güngör

LİMANSIZ GEMİYDİM
Limansız bir gemiydim,
Olmadı varacak, bir adresim.
Sarışın, esmer çok bildim.
Ama uzak, hiç yakın değildim.
Atılmadan demirim,
Hep sessiz oldu,yanlarından gidişim.

Ne okyanuslar,denizler geçtim.
Zorluk doluydu, seferlerim.
Öldüm öldüm ,dirildim.
Oldu ne çok, fırtınalı günlerim.
An geldi ,koptu ,kırıldı yelkenim.
Ama yinede batmadım düşmedim
Kalkmasını hep bildim.
Pusulamdı,kırıkta olsa hep yüreğim,
Güzel günlere olan,bir tutam ümidim.

Oldu , çok Güneşsiz günlerim.
Fırtınalarda pes etmişliğim.
Yaşanırken, zaman zaman yenilmişliğim,
Oldu, ölüme dair soğuk düşlerim.
O da vardı, açlık, sevgisizliğim
Karşıdan gelcek bir ses,ilgi istediğim.

Ama değişti artık duygularım.
Ne ben aynıyım,
Ne de aynı dündeki zamanım.
Yok artık, fırtınalarda olsun diye sığınağım,
bir esmer, sarışın aradığım.
Ve Yaşlandım, artık farkındayım.
Az az su alıyorum.
Olsada şimdilik zamanım,
Yolun sonu başladı anlıyorum.

o kadar yol aldım.
Ne insanlar ne hayatlar tanıdım,
Ama boşaymış akan zamanım,
Olmadı ya aşktan yana bir limanım.
Hep yalnızları oynayan bir kaptandım
Ve yine bu gidişle korkarım,
Yakındır,ölüme demir atacağım.
Olurken ilk ve son liman kendi yalnızlığım
......yunus güngör....