Leylim Şiiri - Sefa Çelik

LEYLİM...
Gidişlerin başa düştüğü vakit
Bir hüzün çöküyor parmaklarıma leylim
Mısralara susamışlık başlıyor
Beni çevreleyen bu savdan
Ruhumu sarmalayan sen

Bir nefeslik uzaklıkta olduğun halde
Neden bu kadar uzağımdasın leylim
Içimden taşarken hasretin
Sigaranın dumanında boğulmak revamı bana
Bu derin yalnızlıkta kalakalmak revamı söylesene
Sînemde yangın katresi leylim.

Bir bilsen
Her yanım nasıl bir kara hüzün
Insan üşürmü yaz sıcağında
Bir öğlen vakti gündüzün
Üşüyor işte dalda yaprak üşüyor
Suda balık gökte güneş üşüyor
Ve hasretin bir gölge gibi
Düşüyor leylim.

Yoksun işte yoksun
Bilirmisin leylim leylim
yürek yangınım bir sözünle sönecegini
Hasretin nazlı nazlı dökülüyor gözlerimden leylim
Bilirmisin .

Kaç geceyi darağacında bıraktım nefessiz
Kaç mevsim geçti sensiz
Kaç beden eskittim
Kaç mektup yazdım sadece benim bildigim
Kaç köşede oturup ıslandı kirpiklerim
Kaç sigara yaktı kibritlerim
Hasretin diyorum leylim hasretin.

Yine seninle doldu içim
Yine senin kokun sardı her yanımı
Üzerime yapışan bu sensizlik hâli ne zaman biter
Bilmiyorum da
İçimden seninle taşan
bu sessiz fırtına
Bilesin ki
Bilesin ki hiç dinmeyecek
Leylim leylim.

Sefa ÇELİK