Leylan Şiiri - Ayşe Uçar

eyvân -ı perişan
günlerin geçidi var solumda leylan
yanık bülbül gibi avazı titrer zamanın
ah! ab-ı kevseri kurumuş öz bağının
biteviye gam döker vefası
kıt hatıralar

yaşı dinmez
yası dinmez matemin
bizarım ah! ağyar oldu yine feleğin
kötürüm elleri

sere serpe
uzanmış yatıyor
göğsümde matemi giyinmiş katmerli ahuzâr
sarı saçlarında savruk gazel incecik ayakları son sürat
iz bıraktığı yollara sızılı âğu döşüyor gönlün perisi
kederliyim leylan

acının ağır gürültüsü
korkunun tiz çığlığı yırtıyor kalbimi
başım zonkluyor vahşi atların uğultusunu
çek penceremden leylan

bir yangının
içinde sus soluyorum
gözlerini üstümde tut leylan

aklımın cidârına yapıştı tüm yarasalar
neden pusu çöktü bulutların niye zifiri ruhumun odaları
durduk yere niye gelip oturdu
bu yangın bağrıma
bağrıma ah!

bilemezsin aklın zincirleri ne zaman kopar leylan
çaresizliğin tufanı ne zaman
geçer dersen

toprağın kamburuna
düşen bir yıldız kayması kadar ağrılı bir süreçte
üzgünüm dilimin kandilleri alev alev
tüm kelimeler ayakta leylan

mahşeri bir sızı sardı dört yanı
soğuk bir sükût çerçeveledi
simsiyah duvarları

şimdi
boşluğa kayan
bakışlar ordusu geçiyor önümden leylan
yüzünü dökmüş servilerin eşliğinde ah!
yalnızca toprağın bildiği bir dili konuşuyor bugün ağaçlar kuşlar
yaşamın yüzüne kapanan bir kapının rengi bugün tüm çiçekler

şehir
her zaman ki gibi
albenili kasvetini kuşanmış yine yüzüne
kısık gözlerinde ağlatıyor yağmurları
bir evin çatısı çökerken sisli diline

ah! bu yangınlar leylan

13112023
üzgünüm