Bilmem aşkı, alışkanlık bendeki
Aç bırakırım sevdayı, korkarım belki
Gözlerine ram oldum, benliğim mayhoş
Aşka kalleşlik değil bendeki, deliririm belki..
Bartın (02-05-2007)
Bilmezdim acısını zamanın
Kor, ateşten beter yakarmış
Duymazdım sevdasını aşkların,
İnanmazdım..
Bitti dediğim yerdeydim sevgili;
Sevdalara çiçek açan korkunun gölgesinde
Büyümesini bekledim cesaretin menekşe kokusunun
Suyunu sarp iklimlere saldım sevginin
Tomurcuklansın istedim, çocukların koynunda güneş
Salınsın istedim, başaklar boydan boya
Aşk ateşi varken gecede
Gündüzler hüzünlendi yine
Sallanırken dalgaların koynunda,
gördüğüm o tekne
Bir ben miydim kalan geride!
Sabaha kalmaz yolculuğum
Gecenin yorgun düşleridir savurduğum
İmdadıma yetişmez yokluğum
Uçar giderim, geceye kanat çırparım.
Sefasını sürerim yalnızlığımın
Garibin biri der ki;
Bakma şimdi garip olduğuma
Ben de bir zamanlar sen gibiydim
Düştüm bir sevda yoluna
Şimdi kor ateşte odun gibiyim.
Sevgiliye uzandı eller
Geçit vermez küskün bakışlar
Ufukta kaybolan gözler
Bitmek bilmez yorgun yakarışlar.
Çalmaz çanlar, durdu zaman
Yalnızlık penceremde, içeri sızmak istiyor
Mutsuzluk kapımda, bana gülümsüyor
Avunmak nafile, neyi bekliyorum
Bir çiğ damlası yüreğimde, bana göz kırpıyor.
Aldatmışım kendimi, yıllara meydan okurken
Ya canlı getir beni
Ya göm toprağına gecenin
Emanet alırken yüreğimi
Yaralamayacaktın hani beni!
Kaybolurken gözlerinin derinliğinde
Kuytu bir köşede kalmış yalnızlığım. Boğuşurken benliğimin sessizliğinde, yıkanmış ruhumla dalgaların koynunda.
Ateşten bir yudum içtim, bu kadar ıslak değildi bedenim. Savaşırdım bilmecelerle, sevemezdim körpe vücudumun tütün kokusunu. Ardıma bakardım hep, birşeyler arardım. Sonra tekrar devam ederdim yola, ardımda bıraktıklarımla…
Kaybettiklerimi biliyorum. Biliyorum ki güneş, mavi değil aslında. Kırmızı değil gökyüzünün rengi. Parlamıyor aslında yıldızlar, biliyorum. Ve biliyorum ki, kendi gerçeğime dönemeden ölücem.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!